Gminy karaimskie XIX wieku jako dziedzictwo Rzeczpospolitej Obojga Narodów

Petr Kaleta

halicz@email.cz
Uniwersytet Masaryka w Brnie, Wydział Pedagogiczny, Katedra Historii (Czechy)

Abstrakt

W ciągu ostatnich dwóch dekad badania karaimoznawcze nabrały wyraźnego rozmachu. Zaczęły ukazywać się wyspecjalizowane czasopisma naukowe pt. Karaite Archives oraz Almanach Karaimski, zostały wydane niektóre dokumenty karaimskie, ukazały się również ważne monografie, jak np. publikacja Stefana Gąsiorowskiego pt. Karaimi w Koronie i na Litwie w XV−XVIII wieku (Kraków - Budapeszt 2008). Ponadto regularnie ukazuje się kwartalnik karaimski Awazymyz, na którego łamach zamieszczane są artykuły poświęcone historii. Znaczna część prac zajmuje się XIX wiekiem, kiedy to w społeczności karaimskiej doszło do istotnych zmian. Ważny był w owym okresie np. fakt, iż gminy karaimskie na Litwie (z których najliczniejsza znajdowała się Trokach) oraz na Wołyniu (główną była ta w Łucku), wraz z wejściem w skład zaboru rosyjskiego, mogły nawiązać intensywniejsze kontakty z tradycyjnymi gminami karaimskimi na Krymie i w innych częściach Rosji. Odwrotnie zaś karaimska społeczność w Haliczu), po przyłączeniu do Austrii, została odizolowana od swych współplemieńców. W karaimskich gminach w zaborze rosyjskim nastąpiło również stosunkowo szybkie połączenie tożsamości wspólnoty religijnej wyznającej karaimizm z identyfikacją grupy etnicznej, którą obecnie nazywamy Karaimami. W  gminie w Haliczu natomiast, dzięki wspomnianej izolacji, karaimska tożsamość religijna została na długo zachowana przy jednoczesnym przyjmowaniu polskiej tożsamości narodowej. Wspomnienia dawnych swobód Rzeczpospolitej Obojga Narodów pozostały potem przez długi czas w pamięci ludności karaimskiej. W zaborze rosyjskim jeszcze długo wielu Karaimów używało także języka polskiego, dopiero w połowie XIX wieku częściej używano języka rosyjskiego. W Galicji przeciwnie, w drugiej połowie tego stulecia język polski się jeszcze upowszechnił. Kolejną istotną zmianą tożsamości karaimskiej w XIX wieku było jeszcze wyraźniejsze oddalanie od judaizmu, a zbliżenie do tożsamości tureckiej. Na zmiany te wpływ miała działalność kilku znanych postaci karaimskiego pochodzenia, z których jedną z najważniejszych był Abraham Firkowicz.


Słowa kluczowe:

Gminy karaimskie XIX wieku, Gminy karaimskie XIX w Rzeczpospolitej Obojga Narodów, Liderzy karaimscy

Bibliografia

Abkowicz, Mariola. Sulimowicz, Anna. Karaj jołłary – karaimskie drogi. Karaimi w dawnej fotografii. Wrocław: Bitik 2010. Google Scholar

Czacki, Tadeusz. Rozprawa o Żydach i Karaitach. Kraków: Biblioteka Polska 1860. Google Scholar

Gąsiorowski, Stefan. Karaimi w Koronie i na Litwie w XV−XVIII wieku. Kraków – Budapeszt: Wydawnictwo Austeria 2008. Google Scholar

Gmina Karaimska w Haliczu. „Awazymyz“, 2008, nr 1 (18), s. 3-4. Google Scholar

Harviainen, Tapani, Abraham Firkowicz − przeciwstawne portrety bibliofila. W: Mariola Abkowicz, Henryk Jankowski (red.): Karaj kiuńlari. Dziedzictwo Narodu Karaimskiego we współczesnej Europie / Наследие Караимов в Современной Европе / Heritage of Karaims in Present Europe. Warszawa, 19–21.09.2003. Wrocław: Bitik 2004, s. 21−27. Google Scholar

Harviainen, Tapani, The rise of Karaim cultural nationalism as part of the European movement. „Karaite Archives” 2013, vol. 1, s. 45–58. Google Scholar

Huhtala, Liisi. Harviainen, Tapani. Maila Talvio, a Finnish Authoress Visits the Karaims in Lithuania in 1894. „Studia Orientalia” 1997, t. 82, s. 99‒109. Google Scholar

Janusz, Bohdan. Karaici w Polsce. Kraków: Księgarnia Geograficzna „Orbis” 1927. Google Scholar

Mickiewicz, Władysław. Pamiętniki, t. 2. 1862-1870. Warszawa: Gebethner i Wolff 1927 (wznow. Warszawa: Wydawnictwo Iskry 2013). Google Scholar

Németh, Michał. O wpływach polskich na język Karaimów łuckich. „Ling Varia”, rok V (2010), nr 2 (10), s. 199−212. Google Scholar

Pawelec, Mariusz. Okolicznościowy dyplom dla hrabiego Alfreda Potockiego. „Awazymyz”, 2013, nr 3 (40), s. 18−21. Google Scholar

Pawłowicz, Edward. Wspomnienia: Nowogródek, więzienie, wygnanie. Lwów: nakład autora 1887. Google Scholar

Pełczyński, Grzegorz, Karaimi polscy, Poznań: Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk 2004. Google Scholar

Sulimowicz, Anna, Karaimi, W: Pod wspólnym niebem. Narody dawnej Rzeczypospolitej, red. Michał Kopczyński, Wojciech Tygielski, Warszawa: Muzeum Historii Polski 2010, s. 147–160. Google Scholar

Szapszał, H[adży] S[eraja]. Ś. P. Hachan Romuald Kobecki. (Z powodu 25-lecia jego zgonu). „Myśl Karaimska” 1935−1936, z. 11, s. 80−84. Google Scholar

Talko-Hryncewicz, Julian. Karaimi vel Karaici. Zarys antropologiczno-etnograficzny. „Materyały Antropologiczno-Archeologiczne i Etnograficzne”, T. 7, Kraków 1904, s. 44−100. Google Scholar

Zajączkowski, A[naniasz] [rec.]: Juljan Talko-Hryncewicz, Z przeżytych dni (1850−1908), Warszawa 1930. „Myśl Karaimska“, 1935−1936, z. 11, s. 91. Google Scholar

Zajączkowski, Ananiasz, Karaims in Poland. History, language, folklore, science. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1961. Google Scholar

Pobierz


Opublikowane
2017-12-20

Cited By / Share

Kaleta, P. (2017). Gminy karaimskie XIX wieku jako dziedzictwo Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Almanach Karaimski, 6, 119–134. https://doi.org/10.33229/ak.2017.6.03

Autorzy

Petr Kaleta 
halicz@email.cz
Uniwersytet Masaryka w Brnie, Wydział Pedagogiczny, Katedra Historii Czechy

Doktor habilitowany, historyk i slawista, docent w Katedrze Historii Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Masaryka w Brnie oraz w Katedrze Studiów Środkowoeuropejskich Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Karola w Pradze. Zajmuje się problematyką dziejów mniejszości narodowych i etnicznych w Europie Środkowej i Wschodniej (przede wszystkim w Polsce, Niemczech i na Ukrainie). Autor monografii Tajemné etnikum z Krymu. Osudy příslušníků karaimské emigrace do meziválečného Československa (Praha 2015), poświęconej Karaimom w Czechosłowacji w okresie międzywojennym. Adres do korespondencji: petr.kaleta@ff.cuni.cz.



Statystyki

Abstract views: 108
PDF downloads: 72


Licencja

Autorzy

Autorzy tekstów przyjętych do publikacji w czasopiśmie Almanach karaimski są zobowiązani do wypełnienia, podpisania i odesłania na adres redakcji umowy o udzielenie nieodpłatnej licencji do utworów, z zobowiązaniem do udzielania sublicencji CC.

Zgodnie z umową, autorzy tekstów opublikowanych w czasopiśmie Almanach karaimski udzielają Związkowi Karaimów Polskich niewyłącznej i nieodpłatnej licencji oraz zezwalą na użycie sublicencji Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-ND 4.0).

Autorzy zachowują prawa do dalszego, swobodnego rozporządzania utworem.

Użytkownicy

Zainteresowani użytkownicy internetu uprawnieni są do korzystania z utworów opublikowanych roku w Almanach karaimski pod następującymi warunkami:

  • uznanie autorstwa - obowiązek podania wraz z rozpowszechnionym utworem, informacji, o autorstwie, tytule, źródle (odnośniki do oryginalnego utworu) oraz samej licencji;
  • bez tworzenia utworów zależnych - utwór musi być zachowany w  oryginalnej postaci, nie można bez zgody twórcy rozpowszechniać np. tłumaczeń, opracowań.

Do wszystkich tekstów opublikowanych przed 2018 r. prawa autorskie są zastrzeżone.

Inne

Związek Karaimów Polskich zachowuje prawo do czasopisma jako całości (układ, forma graficzna, tytuł, projekt okładki, logo itp.).

Wersja papierowa czasopisma jest pierwotna.